به نام خدا

خوش آمدید

هوا بس ناجوانمردانه سرد است........

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

سر ها در گریبان است

کسی سر بر نیارد پاسخ گفتن و دیدار یاران را

نگه جز پیش پا را دید نتواند

که ره تاریک ولغزان است

و گر دست محبّت سوی کس یازی

به اکراه آورد دست از بغل بیرون

که سرما سخت سوزان است

نفس کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت

نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم

ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟.....

مسیحای جوان مرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین

هوا بس ناجوانمردانه سرد است...... آی

دمت گرم وسرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای.....

مهدی اخوان ثالث

آی آدم ها !

آی آدم ها که بر ساحل نشسته ، شاد وخندانید !

یک نفر در آب می سپارد جان

یک نفر دارد که دست وپای دائم می زند،

روی این دریای تند وتیره و سنگین که می دانید.

آن زمان که مست هستید از خیال دست

یابیدن  به دشمن ،

آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید

که گرفتید ، دست ناتوان را ،

تا توانایی  بهتر را پدید آرید .

آن زمان که تنگ می بندید

بر کمر هاتان کمر بند .

در چه هنگام ی بگویم من؟

یک نفر در آب می کند ، بیهوده ، جان قربان .

آی آدم ها بر ساحل بساط دلگشا دارید:

نان به سفره ، جامه تان بر تن ،

یک نفر در آب می خواند شمارا ،

موج سنگین را به دست خسته می کوبد.

باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده .

سایه هاتان را ز راه دور دیده .

آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان ، بی تابی اش افزون ،

می کند زین آب ها بیرون ،

گاه سر ، گه پا

آی آدم ها !

او زراه مرگ ، این کهنه جهان را باز ، می پاید،

می زند فریاد وامیّد کمک دارد :

-«آی آدم ها ! که روی ساحل آرام ، در کار تماشائید »

موج می کوبد به روی ساحل خاموش .

پخش می گردد چنان مستی به

افتاده ، بس مدهوش .

می رود نعره زنان ، وین بانگ باز از دور می آید :

«آی آدم ها!»

و صدای باد هر دم دل گزاتر

در صدای باد بانگ او رهاتر ،

از میان آب های دور و نزدیک ،

باز در گوش این نداها:

«آی آدم ها !»

تهیه کننده : جلیل پور

نیما یوشیج

شعر فردوسی

در مورد حیوانات ناقل بیماری بیشتر بدانیم

توضیح بیشتر در ادامه مطلب

همای رحمت

شعر همای رحمت در ادامه مطلب